Całą sobotę 12 lipca z niepokojem patrzyliśmy w niebo i na prognozy pogody. Wierzyć się nie chciało, że po ulewnej sobocie, ma przyjść słoneczna niedziela. Na szczęście słoneczne prognozy sprawdziły się i w niedzielę 13 lipca mogliśmy wyruszyć na trasę "Puszczańskiej pętli".
Naszą rowerową przygodę tym razem zaczęliśmy przy Ośrodku-Dydaktyczno Muzealnym w Granicy, nieopodal Kampinosu. Na trasę ruszyła dość spora ekipa, tradycyjnie towarzyszyli nam Dziadkowie, dołączyli również nasi znajomi - Jula i Piotrek, a także... Miś:
Początkowe kilometry jechało się bardzo dobrze, trasa prowadziła bądź asfaltem, bądź utwardzonym duktem leśnym. Po ok. 7 km dojechaliśmy do Górek, miejscowości, w której znajdują się jeszcze "pamiątki" Powstania Styczniowego, a mianowicie tzw. Sosna Powstańców i pamiątkowy obelisk.
Z Górek początkowo trasa prowadziła asfaltem, który następnie przeszedł w utwardzoną leśną drogę. Droga ta jest dopuszczona do ruchu kołowego, dlatego też nawierzchnia pełna jest dziur i wybojów. Po ok. 8 km dojechaliśmy do miejsca odpoczynku, tuż przed Leśniczówką Wilków. Z niepokojem patrzyliśmy na nasze liczniczki, które wskazywały, że przejechaliśmy już prawie 16 km, chociaż wg autorów przewodnika, Leśniczówka powinna znajdować się na 13 km trasy. Czy podawana długość trasy - 54,5 km jest więc rzeczywistą długością całej Pętli? Czy przyjdzie nam przejechać więcej kilometrów?
Po krótkim odpoczynku ruszyliśmy w dalszą drogę. Niestety zupełnie nie tam gdzie powinniśmy;-) Zorientowaliśmy się na szczęście dość szybko i przyszło nam nadrobić tylko jakieś 3 km. Teraz zaczął się iście terenowy odcinek wycieczki, momentami bardzo piaszczysty. I dość długi - ok. 10 km. Dojechawszy do następnego punktu postojowego zdecydowaliśmy, że modyfikujemy trochę trasę, uciekamy z Puszczy na asfalt, bo o ile jeszcze rowerem po tych piachach da się jakość przejechać, o tyle z przyczepką wycieczka rowerowa zaczyna zamieniać się w wyprawę pieszą... Trzeba było trochę kilometrów dołożyć, ale czasowo dużo "zarabialiśmy". 12 kilometrów asfaltu, o bardzo zróżnicowanej jakości, doprowadziło nas do wypoczynkowej miejscowości Tułowice. W naszych głowach tłukła się tylko jedna myśl: jeść, jeść, jeść. Jakaż była nasza radość, gdy na wjeździe do Tułowic zobaczyliśmy pięknie się prezentującą karczmę o szumnej nazwie Osada Puszczańska. Jak szybko nasza radość zgasła, gdy okazało się, że na jakiekolwiek jedzenie trzeba czekać ok. 40 min. Nawet na chłodnik! Czas naglił, zbliżała się godz. 16.00, a przed nami było jeszcze sporo kilometrów. Postanowiliśmy więc chociaż napić się kawy i ruszać dalej. Jakież było nasze zdziwienie, gdy otrzymaliśmy prawie zimną kawę. Okazało się, że w tej restauracji nie tylko kuchnia szwankuje, ale też prąd i ekspres nie ma możliwości się nagrzać... Nieźle się w nas gotowało ze złości, tylko Anielka spokojnie przetrwała całą sytuację:
W Tułowicach zdaliśmy sobie sprawę, że nie damy rady zrobić całej zaproponowanej trasy. Zdecydowaliśmy się pojechać jeszcze do Brochowa i obejrzeć cenny zabytek jakim jest XVI wieczny kościół obronny:
A także co nieco się posilić ;-)
Z Brochowa ruszyliśmy za zielonym szlakiem w stronę Granicy. Na parking dotarliśmy ok. godz. 18.15, po przejechaniu prawie 64 km! Przy czym tak jak pisałam "ucięliśmy" sporą część trasy zaproponowanej w przewodniku. Jak więc możliwe, że autorom wyszło, że pętla ma mieć 54 km? Tego nie wiem. Ale nie tylko kilometry się liczą. Wycieczka bardzo nam się udała, trasa, choć momentami bardzo terenowa, jest malownicza i prowadzi z dala od samochodów. Idealna na niedzielną przejażdżkę. Możemy polecać:-)
I pierwszy raz Anielka przejechała w przyczepce ponad 60 km! A doświadczeni "przyczepkowicze" mówili nam, że z dzieckiem to tak do 50 km dziennie, że to taki max. A tu proszę, nie dość że Anielcia dała radę na tak długiej wycieczce, to jeszcze dobry humor nie opuszczał jej przez cały dzień:-) Miła niespodzianka. I zachęca do planowania kolejnych wypadów rowerowych:-)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz